Dion Fortune nazywała się właściwie Violet Mary Firth. Jej przybrane imię i nazwisko zostało inspirowane jej rodzinnym mottem: „Deo-non fortuna” („Bóg-nie los”). Brytyjska okultystka, nauczycielka, artystka, autorka wielu publikacji oraz szanowany psychiatra. Była niewątpliwie mistyczną kobietą, której tekstami na temat magicznego rzemiosła inspirowało się wielu późniejszych prekursorów Wicca oraz szeroko pojętego okultyzmu. Książki napisane przez Dion Fortune cechowały się głębią i niesamowitymi opisami niezwykłych wizji. Jako psycholog z pasją sięgała do wiedzy magicznej oraz hermetycznej inspirowanej koncepcją Junga i Freuda. Była pionierką w zakresie psychiatrii – religijnej myśli okultystycznej oraz adeptką magii ceremonialnej. Dion urodziła się 6 grudnia 1890 roku, a żywot swój zakończyła w wyniku białaczki w wieku 55 lat – 8 stycznia 1946 roku.
Jak to się zaczęło?
Nie da się ukryć, że Dion Fortune była niezwykłą osobą. Wystarczy spojrzeć na jej zdjęcia – przenikliwe, zamyślone spojrzenie kobiety, która zdawała się wiedzieć znacznie więcej, niż na pozór mogło się zdawać. W jej wizerunku jest coś tajemniczego, w czym dodatkowo utwierdzają materiały na temat jej życia. Wychowywała się w północnej Walii w mieście Bryn-y-Bia, Llandudno, gdzie tradycje chrześcijańskie były szczególnie kultywowane. Była córką radcy prawnego.
Już w wieku 4 lat przejawiała zdolności medium. Doświadczyła również pierwszych wizji oraz symbolicznych snów, przedstawiających obrazy mitycznej Atlantydy. To popchnęło ją do przypuszczeń, że w poprzednim życiu mogła stanowić funkcje kapłanki kultu. W późniejszych latach Dion otwarcie zaznacza, że słowo „medium” ma dla niej inne znaczenie, niż postrzega się je w dzisiejszych czasach. Dion Fortune nie nagabywała duchów zmarłych, próbując się z nimi kontaktować, a raczej kierowała swoją uwagę w stronę istot, zamieszkujących wyższy poziom egzystencji.
Była utalentowaną pisarką. Już w wieku 13 lat napisała swoją pierwszą książkę. Był to zbiór poematów „Violets” który został wydany w 1904 roku. W wielu swoich pracach przejawiała zainteresowanie legendami arturiańskimi, co również popchnęło ją do założenia siedziby Fraternity of the Inner Light (pol. Towarzystwo Wewnętrznego Światła)u podnóży Wzgórza Glastonbury co wyjaśniam szerzej w dalszej części tekstu. W wieku 20 lat Dion zaczęła rozwijać się pod kątem edukacji w psychologii. Dołączyła do Towarzystwa Teozoficznego, gdzie wzięła udział w kursie psychologii i psychoanalizy na uniwersytecie w Londynie.
Jej zainteresowanie okultyzmem zaiskrzyło w momencie, gdy rozpoczęła swą pracę jako analityk freudowski w okolicach I wojny światowej. Funkcję jej mentora i nauczyciela pełnił pewien doktor o nazwisku Moriati. Człowiek ten, był irlandzkim okultystą oraz członkiem masonerii, który specjalizował się w astroeterycznych dolegliwościach psychologicznych. To on zainspirował Dion do napisania kolejnej książki o tytule „Sekrety doktora Tawemera”. Dion Fortune odnalazła swoją ścieżkę w Zachodniej Tradycji Misteryjnej (Western Mistery Tradition), wtedy też dołączyła do Hermetycznego Zakonu Złotego Zmierzchu (w 1919 roku). Tego samego roku została inicjowana w szeregi londyńskiej świątyni masońskiej Alpha et Omega.
Powstanie loży Fraternity of the Inner Light
Przeprowadziwszy się do Londynu, Dion dołączyła do bocznej gałęzi Złotego Zmierzchu (Golden Dawn), prowadzonej przez Moine Matters, wdowę po MacGregorze Mattersie, który był jednym z założycieli Złotego Zmierzchu. Od tamtego momentu zaczęła pisać swoje artykuły jako Dion Fortune. Zainspirowana mottem rodzinnym przyjęła ten przydomek, będący skrótem od „Deo Non Fortuna” co oznacza po łacinie „Bóg a nie los”. Z czasem jej materiały pisemne zostały wydane w formie kilku książek: „Ezoteryczna filozofia miłości i małżeństwa”; „Zdrowy okultyzm” oraz „Psychiczna samooobrona” (The Esoteric Philosophy of Love and Marriage, Sane Occultism and Psychic Self-Defence). Są to jej pierwsze z wielu tekstów o tematyce okultystycznej. Aktywność DF na gruncie pisarskim rozgniewała Moine Matters. Kobieta nie mogła oprzeć się wrażeniu, iż Dion zdradza w ten sposób elementy sekretów Zakonu (skąd my to znamy;) ). Z drugiej strony Dion czuła coraz większe zniechęcenie w stosunku do działań Golden Dawn.
Po śmierci Moriatego w 1921 roku podjęła decyzję by założyć swój własny ezoteryczny zakon. Wraz z kilkoma uczniami zmarłego mistrza oraz kilkoma członkami Stowarzyszenia Teozoficznego z Londynu przejęła inicjatywę w tworzeniu nowego ugrupowania.
W roku 1922 wraz z Charlesem Thomasem Lovedayem zajęła się tworzeniem The Esoteric Philosophy of Love and Marriage. Tekst został stworzony z przekazów, jakie usłyszała w trakcie transui został spisany przez Lovedaya. Wydanie książki miało swoje konsekwencje. W mniemaniu Moiry Matters było ono równoznaczne z ujawnianiem tajemnic Golden Dawn. Efektem tej publikacji oraz innych, było zawieszenie Dion w działaniach Golden Dawn.
W 1924 roku jej mała grupa zakupiła dawny dom spokojnej starości dla oficerów wojskowych, znajdujący się u stóp Wzgórza Glastonbury w Summerset. Miejsce to zostało nazwane „Chalice Orchard”. Była to pierwsza kwatera Towarzystwa Wewnętrznego światła – Fraternity of the Inner Light, które w późniejszym czasie zostało przemianowane na stowarzyszenie. Grupa weszła następnie w posiadanie dużego domu na ulicy Queensborough Terrace 3 w Londynie . Z uwagi na wielkość budynku kilku członków mogło w nim zamieszkać, jak również stworzyć miejsce dla magicznej loży i praktyki. Sama Dion Fortune mieszkała w tej Loży wraz ze swoim mężem dr Pentrym Evansem.
Rozwijające się stowarzyszenie oraz jego popularność wzniosło się na wyżyny szkoły inicjacyjnej w misteria. Wedle doniesień Dion pracując w transie, skontaktowała się z wieloma adeptami wewnętrznych płaszczyzn, mistrzów, których wpływ na zachodnią tradycję jest żywy po dziś dzień. Nadal pisała. W roku 1930 spod jej pióra wyszło kilka ezoterycznych opowiadań. Zawierały one wiele detali praktycznych, jednak uważano je za zbyt tajne, by w tym czasie publikować je w artykułach czy innych ogólnodostępnych tekstach.
Mistyczna Kabała
Dion była pionierką Kabały, jako klucza do zachodniej tradycji misteryjnej. Jej książka „Mistyczna Kabała” nadal zajmuje jedno z najwyższych miejsc w cenionych publikacjach na ten temat. Przedstawiła w niej najpełniej wizję wierzeń zachodnich opartych na Kabale, wprowadzając jungowski koncept archetypów zbiorowej nieświadomości ludzkości. Fortune wierzyła, że ludzki umysł pomógł ukształtować prawdziwą naturę Bóstw, poprzez kontakt z płaszczyzną astralną.
Innym wielkim dziełem tej autorki była „Wielka kosmiczna doktryna”, która została spisana pod duchowym, wizyjnym natchnieniem. Pierwotnie zarezerwowana była tylko dla inicjowanych. Tekst książki jest bardzo abstrakcyjny i niezwykle trudny do czytania, jego przeznaczenie jest bardziej medytacyjne niż podręcznikowe, chociaż równie godne uwagi. Podczas drugiej wojny światowej zorganizowała swój własny wkład w działania wojenne na poziomie magicznym. Projekt ten został opublikowany pod tytułem „Magiczna bitwa o Brytanię”.
Stowarzyszenie Wewnętrznego Światła kontynuowało swoje działania w trakcie bitwy o Wielką Brytanię. Ich determinacja była tak silna, że nawet gdy dom został uszkodzony przez bomby, magiczna praca loży nie została zakłócona.
Słowa przekazywane z zaświatów
Na początku stycznia 1946 roku Dion wróciła do domu w Glastonbury, czując przemęczenie i głębokie osłabienie, stamtąd została przewieziona do szpitala w Middlesex w Londynie. Chorobą odbierającą jej siły okazała się leukemia. Dion zmarła parę dni później w wieku 55 lat. Została pochowana w Glastonbury. Jej ostatnie powieści „The Sea Priestess” i „Moon Magic” zawierały również elementy arturiańskie (postać Lilith Morgany La Fey) oraz kult Bogini Izydy. Dion zmarła przed ukończeniem „Moon Magic”. Podobno ostatni rozdział został dokończony podczas kontaktu z nią w zaświatach, poprzez jedną z przedstawicielek jej stowarzyszenia – Margaret Lumley Brown, która również przejawiała zdolności medium. Stowarzyszenie Wewnętrznego Światła niezmiennie kontynuowało swoją pracę przez wiele lat po śmierci Dion Fortune. W 1969 roku przenieśli swoją kwaterę. Stowarzyszenie istnieje aż do dzisiaj jako szkoła inicjacyjna i magiczna loża z niezmienionymi zasadami, jakie zostały pierwotnie ustanowione.