Rytuał

Mówi się, że człowiek to istota rytualna i symboliczna, bowiem w życiu codziennym posługuje się zrytualizowanym zestawem akcji i reakcji. Codzienne mycie zębów może być widziane jako rytuał, a komunikacja opiera się na zbiorze symboli zwanych językiem. Na najbardziej podstawowym poziomie rytuał, to zestaw ustalonych akcji powtarzanych regularnie i zachowujących tą samą strukturę, zatem nasze świeckie, codzienne życie wypełnione jest rytuałem. Jednak najważniejszą rolę rytuał spełnia w organizacji życia religijnego. W religii i szeroko pojętej bezreligijnej duchowości rytuał często stanowi także bramę, która łączy nas z sacrum, czyli sferą boskości.
RYTUAŁ TO SERCE WICCA,
– najważniejsza część wiccańskiej praktyki, katalizator zmian wewnętrznych i medium, które, jeśli przeprowadzony poprawnie, napędza nasz rozwój duchowy. Jako swoista kulminacja naszej praktyki jest on misterium, wokół którego kręci się życie Wiccan, misterium, z którego wynikają wszelkie inne działania, poglądy i wierzenia. Podobnie jak korzenie samej Wicca tak i korzenie wiccańskiego rytuału wyrastają ze starożytnych pogańskich religii, wysokiej magii oraz tradycyjnej magii ludowej. Z tych pierwszych Wicca zaczerpnęła mity i cykle natury, z drugą łączą ją gesty, słowa, narzędzia i struktura rytuału, podczas gdy trzecia dała Wicca zaklęcia i magię sympatyczną. Warto też wspomnieć o podobieństwie rytuału religijnego do antycznego teatru. Starożytne rytuały były bardzo teatralne a teatr był bardzo zrytualizowany, co wskazuje na głębokie powiązania pomiędzy teatrem i rytuałem, a być może na wspólne pochodzenie. Do tej pory zresztą widać pewne podobieństwa, wspólne praktyki, wykorzystanie mitologii i tych samych archetypów. Współczesne rytuały wiccańskie są w pewnym sensie kontynuacją starożytnego teatru i rytuału. Doświadczając przedstawienia w teatrze, obserwator dostępuje unikalnego doświadczenia. Aktorzy zabierają go w swoistą podróż i prowadzą ścieżkami opowiadanej historii, a jeśli dobrze wykonają swoje zadanie, widz nie tyle obejrzy przedstawienie, co je przeżyje. Jednak siła i głębokość przeżycia zależy nie tylko od umiejętności aktorów, ale także od umiejętności obserwatora, od tego, czy pozwoli sobie zainwestować swoją wyobraźnię i emocje w to, co dzieje się na scenie. Podobnie jest w wiccańskim rytuale, z tym, że w przypadku Wicca aktorzy są równocześnie widzami, a widzowie aktorami. Odpowiednie nastawienie, wykonanie i zaangażowanie emocjonalne staje się więc bardzo ważne, a znajomość zarówno form teatralnych jak i rytualnej praktyki może wzmocnić taki rytuał.
CEL RYTUAŁU,
– Powszechnie uważa się, że wiccański rytuał ma na celu świętowanie zmieniających się pór roku lub odpowiednich faz księżyca. Takie ujęcie jest jednak spłyceniem tematu. Owszem, świętujemy fazy księżyca i zmiany Koła Roku, ale cel jest dużo głębszy, choć powiązany z celebracją cykli przyrody. Najwyższym celem wiccańskiego rytuału jest przeniesienie się w sferę sacrum i dotknięcie boskości. Większość wiccan zgodzi się tutaj ze znanym brytyjski magiem A. Crowleyem, który pisał, że podstawowym celem magicznego rytuału jest powiązanie mikrokosmosu z makrokosmosem i zjednoczenie z bogami. Może to brzmi bardzo mistycznie, ale chyba większość z nas się zgodzi, że celem każdej duchowej praktyki jest, lub przynajmniej powinno być, zbliżenie się człowieka do Boskości. Wiccański rytuał jest naszym sposobem na kontakt z Boskością i jeśli zostanie dobrze przeprowadzony, pozwala nam zjednoczyć się z naszymi bogami. Sedno tego kontaktu ukryte jest w boskiej mocy i energii, które mogą zstąpić na ziemię. Bardziej długotrwałym celem rytuału jest dokonanie w nas, poprzez kontakt z Boskością, permanentnej zmiany naszej świadomości. Każdy kolejny rytuał powoduje w nas zmiany, zarówno na poziomie duchowym jak i psychicznym. Tak samo, jak nie ma dwóch takich samych rytuałów, tak samo 'my’ przed rytuałem nie jesteśmy do końca tacy sami, jak 'my’ po rytuale. Oczywiście te zmiany nie są łatwo i szybko zauważalne, trudno je odkryć po jednym tylko rytuale. Nie mniej jednak, po serii rytuałów często widać, jak bardzo ludzie się zmieniają pod wpływem rytualnych doświadczeń, a po latach praktyki rytualnej zmiany te są jeszcze bardziej widoczne.
SUKCES RYTUAŁU
– Aby rytuał się udał musi on zajść zarówno w warstwie materialnej jak i duchowej i psychicznej. Kreślony krąg tworzy świętą przestrzeń, która trwa w świętym czasie lub poza czasem, pomiędzy światami. Aby to osiągnąć uczestnicy muszą się stopniowo wprowadzić w odpowiedni stan umysłu, który podczas rytuału powinien się jeszcze bardziej pogłębić. Dlatego ważny jest już czas przygotowania do rytuału. Czynności przed rytuałem: czy to przygotowanie przestrzeni w domu, ogrodzie lub lesie, gotowanie świątecznego jedzenia, podróż na rytuał, przygotowywanie świątyni, wybór narzędzi rytualnych, wreszcie przedrytualna kąpiel i nałożenie szat rytualnych lub porzucenie ubrania, aby przeprowadzić rytuał skyclad; wszystko to pomaga nam zagłębić się w odpowiedni stan umysłu i duchowo przygotować się na odbiór rytuału. Czynności rytualne, rekwizyty, słowa magicznych formuł i inwokacji pomogą osiągnąć dalszy sukces w czasie rytuału, który zaczyna się, jak na czarownie przystało, od zamiatania. Zamiatanie jest symbolicznym gestem, który oczyszcza, ale także transportuje nas w odpowiedni stan umysłu – w końcu miotła znana jest od wieków jako środek transportu czarownic. Słysząc szuranie miotły po podłodze, każdy uczestnik rytuału wie, że oto nadeszła chwila… Ponieważ odprawiając rytuał dobrze jest pamiętać, kim naprawdę, w swojej głębi jesteśmy, niektórzy wiccanie lubią, przed nakreśleniem kręgu wypowiedzieć słowa afirmujące życie, nasze miejsce we wszechświecie i naszą relację z bogami. Potem następuje konsekracja wody i soli, oczyszczanie przestrzeni i uczestników oraz kreślenie kręgu. Następnym ważnym elementem jest mentalne zbudowanie strażnic i przywołanie Potężnych Władców Żywiołów, aby stanęli na strażnicach, udzielili swej mocy i ochraniali osoby w kręgu. Zanim nastąpi najświętsze misterium i główna cześć rytuału, krąg musi być wypełniony wzbudzoną przez uczestników energią. Misterium kończy się błogosławieniem ciasta i wina, które też symbolizują nasz związek i zależności pomiędzy nami a bogami oraz związek bogini i boga. W dalszej części rytuału można czynić magię praktyczną, często robi się na przykład zaklęcia uzdrawiające, a po zaklęciach nadchodzi czas na część rozrywkową rytuału. Uczta to bardziej radosny element rytuału, podczas którego można rozmawiać, grać na bębnach i innych instrumentach, śpiewać, transowo tańczyć itp., choć być może nie każdy kowen tak praktykuje. Na sam koniec wypada podziękować bogom, władcom żywiołów i duchom, zamknąć strażnice i krąg po czym udać się na dalszą zabawę.
JĘZYK SYMBOLI I PODŚWIADOMOŚĆ W RYTUALE

– Jak wspomniałam wcześniej, rytuał przemawia do nas językiem symboli i komunikuje się bezpośrednio z naszą podświadomością, a z każdym kolejnym rytuałem coraz więcej rzeczy z podświadomości przenosi się do świadomości. W ten sposób mag lub czarownica stają się bardziej wrażliwi na rzeczy, których wcześniej nie zauważali. Zjawiska zachodzą zarówno na naszej płaszczyźnie, kiedy możemy je obserwować w kręgu, jak i na wyższych płaszczyznach. Te działania na wyższych planach powodują z kolei zmiany na naszym planie. Chociaż używamy słów, przedmiotów i gestów, prawdziwy magiczny rytuał ma miejsce wewnątrz nas, a mimo to może on spowodować prawdziwe, namacalne zmiany w świecie fizycznym. Tutaj może pojawić się pytanie: skąd więc wiemy, że rytuał odniósł sukces, a nasza magia na prawdę działa? Przede wszystkim musimy sobie odpowiedzieć na poniższe pytania:

Czy poczuliśmy bogów i ich energię?
Czy poczuliśmy się wznioślej poprzez rytuał?
Czy zaspokoiliśmy swoje duchowe potrzeby?
Czy dotknęliśmy sacrum?
Czy mieliśmy mistyczne doświadczenie?
Czy po rytuale czujemy się jak inna osoba i mamy uczucie, że nigdy już nie będziemy tacy sami?

Jeśli mamy przynajmniej jedna pozytywną odpowiedź, to odnieśliśmy sukces, ale jeśli wydaje się nam, że rytuał nie odniósł zamierzonych efektów, nie trzeba się zrażać. Nie od razu Kraków zbudowano. Pamiętajmy też, że wyniesiemy z rytuału to, co najbardziej akurat w tej chwili potrzebujemy i że nie zawsze świadomie odczujemy skutki rytuału.

WICCAŃSKI ROK RYTUALNY
– Wiccański Rok rytualny wypełniony jest Esbatami, podczas których świętujemy fazy księżyca (szczególnie pełnie) i Sabatami, które wyznaczają zmiany pór roku i które są omówione w artykule o Kole Roku. Oprócz tego mamy bardzo ważne rytuały przejścia, wśród których najważniejsze są inicjacje na kolejne stopnie, ale okazyjnie odprawia się także handfastingi (wiązanie rąk, czyli pogańskie śluby); wiccaningi, czyli błogosławienie nowo narodzonych dzieci i oddanie ich w boską opiekę oraz pogańskie pogrzeby. Wszystkie te rytuały odprawia się według pewnej z góry ustalonej tradycyjnej stryktury i wszystkie operują na symbolicznym poziomie. Prawdę mówiąc wszystko w rytuale ma znaczenie symboliczne. Pracujemy w świątyni, która reprezentuje wszechświat i makrokosmos oraz jedność z magiem, który jest mikrokosmosem. Krąg oznacza nieskończoność i doskonałość. Ołtarz jest podstawą wszystkiego, fundamentem, na którym opieramy naszą pracę, jest też miejscem ducha, gdzie umieszczamy reprezentacje bogów. Narzędzia na ołtarzu są przypisane kierunkom, kolorom, żywiołom, boskim cechom i rytualnym akcjom. Każdy rytuał musi mieć też dobrze, jasno ustalony cel, ważne w nim będzie odpowiednie podejście, moc woli uczestników i siła umysłu zbiorowego, ale to temat na szersze opracowanie. Warto też zaznaczyć, że znakomita większość wiccańskich rytuałów odprawiana jest skyclad. Jest to termin oznaczający zrzucenie szat i odzianie w niebo, i choć wielu osobom nagość rytualna może kojarzyć się z seksem czy perwersją, to jednak ma ona bardzo głębokie i piękne znaczenie symboliczne i duchowe. Jeśli kogoś szerzej interesuje to zagadnienie, to zapraszamy na forum, gdzie toczy się dyskusja na ten temat.